سی و ششمین جشنواره فیلم فجر امنیتی ترین جشنواره خواهد بود
به گزارش اسپادانا خبر، روزنامه جوان مدعی شده که جشنواره سی و ششم امنیتی ترین جشنواره پس از انقلاب است. این روزنامه نوشته که یک شورای سه نفره پیش از نمایش فیلم‌های سینمایی برای هیات انتخاب جشنواره فجر، فیلم‌های متقاضی را تماشا می‌کنند تا آثار از فیلتر آنها عبور کند و اگر فیلمی مشکل داشته باشد، در همان مرحله حذف می‌شود. جوان همچنین مدیران سازمان سینمایی به رفتار منافقانه با سینماگران در مورد نمایش فیلم‌های رفع توقیف شده متهم کرده است.
روزنامه جوان در مطلب امروز خود در مورد بازبینی فیلم‌های سینمایی برای حضور در جشنواره فجر نوشته است: «شنیده‌های «جوان» حاکی از این است که مدل عجیب و غریبی برای انتخاب آثار جشنواره سی و ششم طراحی شده که طبق آن شورایی سه نفره فیلم‌ها را پیش از هیات انتخاب ببینند و آثار از فیلتر آنها عبور کند تا اگر فیلمی مشکل داشته باشد، اساساً در همان مرحله حذف شود. اگر این خبر صحت داشته باشد، اتفاقی نادر در برگزاری جشنواره فجر محسوب می‌شود و این تصمیم بیش از همه تظاهر وزارت ارشاد و مدیران سازمان سینمایی به اینکه حامی فضای باز فرهنگی و آزادی بیان هستند را زیرسوال می‌برد؛ جنجال‌هایی که برای لغو توقیف آثار مسئله‌دار طی ماه‌های گذشته انجام شد و از مجرای آن صرفاً اذهان سینماگران را از بی‌برنامگی مدیران منحرف کرد.»
این روزنامه اصولگرا در ادامه آورده است: «از این جهت جشنواره سی‌و‌ششم فجر را باید امنیتی‌ترین جشنواره پس از انقلاب اسلامی به حساب آورد، اما دوگانگی و نفاق با آنچه در پستوها در حال رقم خوردن است، چیزی است که بیش از همه می‌تواند آزار‌دهنده باشد. اگر واقعا مدیران سینمایی وزارت ارشاد معتقدند لازم است برخی از فیلم‌های مساله‌دار حتی به جشنواره فجر راه پیدا نکنند، فارغ از اینکه این تصمیم درست باشد یا غلط، چرا در مقابل سینماگران از ژست‌های پوپولیستی حمایت از آزادی‌بیان و فضای باز فرهنگی دست برنمی‌دارند و منافقانه رفتار می‌کنند.»
جوان همچنین در پایان تاکید می‌کند: «تا به حال سابقه نداشته‌است، فیلمی را پیش از هیئت انتخاب افرادی ببینند و آن را حذف کنند. آیا این تصمیم با وعده رئیس سازمان سینمایی در برگزاری جشنواره‌ای بدون حاشیه ارتباط دارد. بی‌حاشیه‌بودن چقدر با خنثی بودن ارتباط معنایی دارد. اینکه رئیس سازمان سینمایی، وزیر ارشاد و مدیران دیگر حتی ذکری از سینمای امید به میان نمی‌آوردند، چه معنایی می‌تواند داشته باشد، جز اینکه آقایان حتی از طراحی مختصات سینمای امید عاجزند و می‌خواهند ضعف و خلأ راهبردی خود در مدیریت سینمای کشور را با تکیه بر محافظه‌کاری‌های مدیریتی بپوشانند و صرفاً دوره‌ای بی‌سروصدا را پشت سر بگذرانند؛ دوره‌ای که قرار نیست از دل آن سینمایی منطبق با نیازهای جامعه ظهور پیدا کند و باز هم قرار است در بر همان پاشنه سینمای جشنواره‌ای و آثار نازل کمدی بچرخد.»
