وی شرایط تالاب گاوخونی را بحرانی دانست:
تالاب گاوخونی در پائین‌ترین نقطه حوضه آبریز زاینده‌رود واقع شده و طی تقریبا ۲۰ سال اخیر حقابه واقعی دریافت نکرده است. در نیمه دوم سال ۹۸ مقدار مختصری آب به تالاب رفت ولی اصلا مطابق با نیازهایش نبود و می‌توان گفت هیچ حقابه‌ای دریافت نکرد. به طور میانگین بین ۱۰۰ تا ۲۵۰ میلی‌متر بر ثانیه نیز پساب و آب‌های کشاورزی به تالاب رسیده که در بهبود وضعیت تالاب اصلا موثر نیست و حداقل است درحالی که حقابه تالاب از بارش‌ها به صورت میانگین بر اساس مطالعات دانشگاهی ۱۷۶ میلیون متر مکعب در سال محاسبه شده است اما از این مقدار هیچ حقابه‌ای به تالاب گاوخونی نرسیده و شرایط تالاب به سمت خشکی صد در صد و کامل رفته است. از طرف دیگر باز و بسته شدن رودخانه در زمانی که آب برای کشاورزی باز بود تا سد رودشتین می‌رسد که ۸۵ کیلومتر تا تالاب گاوخونی فاصله دارد و از آنجا وارد کانال‌های کشاورزی می‌شد یعنی عملا از سد رودشتین آبی به سمت تالاب نمی‌رفت.
اکبری ادامه داد:
خشکی زاینده‌رود در واقع خشکی صد در صدی تالاب گاوخونی را در پی دارد چرا که تالاب گاوخونی آورده دیگری از نظر جریان‌های سطحی ندارد. حتی اگر وضعیت بارش‌ها هم خوب شود سایر جریان های سطحی(به غیر از زاینده رود) آن هم به شرط شکل‌گیری سیلاب، فقط ۴ درصد می‌تواند در حیات تالاب گاوخونی مؤثر باشد و می‌توان گفت حیات گاوخونی به طور صد در صد به جاری بودن زاینده رود بستگی دارد.
وی همچنین گفت:
اگر پرندگان از نظر تعداد و تنوع در تالاب گاوخونی کم شده‌اند به دلیل خشکی تالاب است و به زهاب و پساب ربطی ندارد. اتفاقا در قسمتی که رطوبت وجود دارد می‌توان پرندگان را دید و این نشان می‌دهد که پساب و زهاب اگرچه جای حقابه را نمی‌گیرد اما در مسیری که به سمت تالاب می‌رود مقداری پالایش و تصفیه طبیعی انجام می‌شود و زیست بوم آبی آنجا را از مرگ صد در صد نجات می‌دهد چون اگر همین رطوبت هم نبود پرندگان نبودند اگرچه به تعداد و تنوع گذشته نیست.
